Benim doğum hikayem: İlk doğum!
Ben neden doğum hikayelerimi yazmadım ki :) Kendime göre sebeplerim var erken yaşta anne olmak bunlardan birisi. Kadınlar asla doğumlarını unutmazlar her saniyesi mıh gibi çakılır akıllara ben de bu hikayelerden 3 tane var..
ilk doğum: 17 yaşına gireli iki ay oldu, harika bir hamilelik geçirdim çok zayıftım kilo aldım tabi güzelleştim. Sürekli tatlı yemeği isteği de kilo almama yardımcı oldu. Hamileliğimde 12 kilo aldım. Çok kitap okudum normal doğuma hazırlık pelvis güçlendirme belki de o zaman pek kimsenin bilmediği şeyleri özellikle yabancı kaynaklı kitaplardan öğrendim. Hamileliğimde sadece bir kere kustum oda otobüs tutmasından dolayı. 21 Temmuz 1995 gece 01 gibi sancım başladı doğum sancısı olduğunu ilk önce düşünmedim tamam doğum zamanı gelmişti ama insan korkudan belki de kendine yediremiyor saat 03,30 a kadar sancılar artarak devam etti. Önceden hazırladığım koca bir bavulla Etlik Zübeyde hanım doğum evine doğru yola çıktık. İlla annemi isterim deyip yoldan anne mi de alarak hastaneye vardık.
Su kesesi patlatıldı, ve sancı odasına diğer kadınların yanına alındım dua ederek bana verilen yastığa sımsıkı sarılarak sabah 9 a kadar sancı çektim. Bu arada hem yaşımın hem de yapı olarak minyon tipli olmam dolayı isteyerek mi evlendin kaçtın mı gibi sorulara maruz kaldım. Bebeğin geldiğine karar verilince doğum bölümüne alındım ve normal doğumla ve 6 dikişle oğlumu dünyaya getirdim. 3,750 gram doğan oğlumu aldılar ve ben dinlenme odasına çıkarken hiç bir şekilde görmüyordum sadece aydınlık bir bulanıklık vardı. Doktora bunu söyledim su kan kaybı yorgunluk olabilir biraz dinlen ve bir şeyler ye dedi.
Devlet hastanesindeyiz hiç bir şeyim yok kirli kanlı ıslak bir doğum geceliği, oğlumu sarıp verdikleri bez ki oğlumu yıkamışlar buz gibi su damlıyor üzerinden, temmuz da doğum yaptım ama üşüyorum üstelik gözlerim görmüyor o hazırladığım bavul da yalan oldu çünkü bir yolunu bulup bana ulaştıramamışlar.
Yorganın altına girdim bebeğimi emzirdim bu arada kimse bunlar için bana yardım etmedi. Tam öğle yemeği vakti karnım çok aç koridorda dağıtılan yemeği bir hanım aldı bana getirdi ama hem gözlerim görmüyor hem kaşık çatalım yok.
Bebeğinin sarılığı nedeniyle hastaneden çıkışı uzayan bir anne hızlıca yediği yemeğin kaşığını çatalını yıkayıp bana verdi. Yemeği yedim biraz kendime geldim oğlum çok uslu göğüslerim süt dolu emiyor uyuyor böyle bir iki saat geçti etraftaki bebeklerin hepsi ağlıyor benimki emiyor hatta bir iki emip uyuyor bu arada biraz endişelendim acaba benimki mi normal değil diye. Bu arada oğlum ilk kakasını bu verdikleri battaniyemsi beze yaptı. Bavul şükürler olsun bana geldi. Önce bebeğimi giydirdim sonra kendim giyindim gözlerim normale döndü rahat rahat yürüyüp hareket ediyordum. Görüş vakti geldi. Eşim ailem odaya girdiler benden çok oğlumla ilgilendiler çünkü Kaan Gerçekten çok güzel bir bebekti. Annemin sözü senden bu kadar güzel bir bebek çıkacağını ummazdım oldu :) Eşimin ilk defa oğlunu kucağına alması şaşkınlık ya da sevinçten ziyade hayranlıktı. Çok sağlıklı sorunsuz güzel ve erkek bir bebek oldukça memnun edici olsa gerek :) aslında kız beklediğini ifade etmeliyim ama sağlık olması onu çok sevindirdi. 1 gece hastanede kaldım çocuk doktoru geldi hızlı bir muayene ile sağlıklı bir bebek olduğunu söyledi aşısı yapıldı, topuğundan kan alındı. Evimizin yolunu tuttuk, ne emzirme eğitimi verildi ne de başka bir şey..
devlet hastanesinde normal doğum yapanlara ruhsal destek lazım daha önce yazmıştım; Çok kötü hikayeler duymuşsunuzdur bağırılanlar hakarete uğrayan hamile kadınlar vs vs.. haksızlık payı yok değil normal doğum zor ve sabır isteyen bir süreç hem sağlık çalışanları hem de anne adayı için geçerli bu. 3 doğumumda da çok bilinçliydim yapı olarak acıya dayanıklıyım hepsinde başıma neler geleceğini bilerek gittim. Bağırmakla gücümü harcamadım sancılar arasında bol bol dua ettim. Negatifliklere kulaklarımı kapadım. Mesela sancı çektiğim yatağın başındaki pencere bozuktu aralarda kapadım ama tutmuyor tekrar açılıyordu haliyle üşüdüm. Sonradan doğum uzmanı olduğunu öğrendiğim beyfendiye rica ettim kapadı ama tekrar açıldı geldi baktı tamir etmeye çalıştı olmadı şu bandajlarla bantladı ve sorunu çözdü. Doğumda da sıkıntı çekmedim dikiş atılırken de ama pansumana gelen nursuz hemşireyi unutmuyorum. 8 – 9 kadının kaldığı odada bacaklarını açıp pansuman yapmak hem de bunu söylenerek acı çektirerek yapmak hiç bir hemşireye yakışmıyor. Bu kadarı bile bana yetti.
1978 doğumlu, 3 çocuk annesi çalışan arada bulduğu kaçamak vakitlerde annekaz.com u yazan, yazarken büyük keyif alan bir deli hatunum. Bana [email protected] dan ulaşabilirsiniz…
