Duygusuz bir robot mu olduk?
Yaşanan terör olaylarından, sık sık medyada yer alan şehit haberlerinden, yapılan katliamlardan, Suriyelilerden, ırkçılardan, faşistlerden, hayvanlara insanlara acı çektirenlerden bıktınız mı? Bıktık! Alıştık mı? Malesef evet!
Sürekli şiddet haberleri, kanla başlayıp kanla biten bültenler, ağzı yalanlara dolu siyasiler, birbirinden kopuk anti sosyal hayatlar bizi birer duygusuz robot haline getirdi. Şehit, felaket haberleri gelince siyahlara bürünmüş bir paylaşım bir kaç hashtag belki bir iki gün kendimizi tutup yayın yapmıyor, renkli neşeli paylaşım yapanla tüüü diyoruz sonra hiç bir şey olmamış gibi yolumuza devam ediyoruz. Elbette üzülüyoruz ama iyiki o otobüste ben yoktum, iyi ki benin oğlum başka yerde askerlik yapıyor iyi ki kızım o saatte orada değildi diye seviniyoruz. Belki üzüntüden biraz daha çok ‘iyi ki lerimiz’ var, insan doğası gayet normal peki normal olmayan ne?
Duygusuz birer robota dönmemizin nedeni acılara uzak duruşumuz, kimsenin acısını gerçekten paylaşmıyor acı çekmekten, çeken insanları görmekten korkuyoruz empati kurmuyor ve bencil davranıyoruz tabi bu hale gelmemizde medyanın da rolü de büyük. Uyuşturucu etkili programlar, tüketirseniz varsınız mesajı veren programlar, bir taraftan Rusya’ı kötülerken diğer taraftan Rus spikerin dekoltesi diye başlık atan haber siteleri.. vs vs..
İnanç olarak sağlam, merhamet olarak üst seviyede, kalbini ön yargılardan sıyırmış, kalben veren, ruhen içini açan insanların sayısı her geçen gün azalıyor. Yapılan iyiliklere şaşırıyor bu devirde böyle insanlar kaldı mı diyoruz.. Bence iyi değiliz hem de hiç iyi değiliz. Ruhsal olarak noksan bir nesil yetişiyor siz ne kadar korumaya çalışırsanız çalışın bu ruhsuzluk virüsü bir gün bir yerden etkisini gösterecek, ya kendinizde ya çocuklarınızda… ve inanın ilacını ben de bilmiyorum..
1978 doğumlu, 3 çocuk annesi çalışan arada bulduğu kaçamak vakitlerde annekaz.com u yazan, yazarken büyük keyif alan bir deli hatunum. Bana [email protected] dan ulaşabilirsiniz…
